اردوگاه مرگ رأسالعین
توضیح عکس: اردوگاه رأسالعین
ترجمه:ژیلبرت آقاجانیان
رأسالعین یکی از اماکن اصلی گردآوری ارمنیهای تبعیدی بود. سپتامبر ۱۹۱۵ آغاز ورود گروههایی از پناهندگان به اردوگاه رأسالعین (معمولاً از زنان و کودکان تشکیل میشد) پس از یک سفر طولانی بود. (۱) در آوریل ۱۹۱۶، کنسولگری آلمان «کشتار مجدد در رأسالعین» را گزارش نمود: روزانه ۳۰۰ تا ۵۰۰ تبعیدی را از اردوگاه کار اجباری خارج کرده و در فاصله ۱۰ کیلومتری رأس العین سلاخی میکنند. (۲) در تابستان ۱۹۱۶ دور جدیدی از قتلعام در مناطق دیرالزور (۳) سوریه، راککا (۴) و رأس العین توسط دولت ترکیه اعمال شد.(۵)
در سال ۱۹۱۶ بیش از ۸۰٬۰۰۰ ارمنی در رأس العین قتلعام شدند. (۶) بر اساس گزارشها تنها در یک روز ۳۰۰–۴۰۰ زن کاملاً برهنه وارد اردوگاه شده و توسط چچنهای محلی و ژاندارمری مورد غارت و چپاول قرار میگرفتند. «تمام بدنها بدون استثناء کاملاً برهنه شده بودند و زخمهایی که در بدنها ایجاد شده بود نشان میداد قربانیان بعد از اعمال جنایاتی که قابل بیان نیستند کشته شدهاند». «در غارت و کشتن افراد بیگناه هیچ اشتباهی رخ نداد،(۷) زیرا در محکمه محلی (فرماندار) دستور قتلعام ارامنه را صادر میکرد». دیری بیگی فرزند جمال بیگی مدیر مالی ترکیه در حلب جلاد رسمی ارمنیها در اردوگاه رأس العین بود. بصورتی خشونتآمیز جواهرات ارمنیها را قبل از قتل میربودند و جوانترین دختران خانوادههای خوب را برای حرمسرای خود نگه میداشتند.(۸)
یک شاهد عینی این جنایات با عنوان “ارمنیها از زیارت مرگ میگویند” (۹) نوشت: «در حالی که ما سربازان ترکیه را با شمشیرهای از نیام کشیده در حال رژه میدیدیم، ناگهان مسیر خود را به سمت انبوه جمعیت تغییر دادند و مانند حیواناتی که در گله گوسفند هستند گم شدیم، بسیاری از آن جمعیت کشته و زخمی شدند و برخی هنوز تحت تأثیر زخم شمشیرهای خونین صحرای رأس العین قرار دارند، آنها این مکان را برای قتلعام و سلاخی برگزیده بودند، تا هرکس به آن تبعیدگاه فرستاده شد، کشته شود» (۱۰) چندین بار، تمامی اردوگاه رأسالعین تحت عنوان محل آزار و شکنجه و اپیدمی تیفوئید برچیده شد.(۱۱) به گفته هنری مورگنتائو سفیر آمریکا تمامی مسیر رأس العین حاکی از یک وحشت طولانی از رنج مسافران ارمنی را نشان میدهد. (۱۲)
منابع و پانویس:
۱- Massacres, resistance, protectors: Muslim-Christian relations in Eastern Anatolia during World War I, by David Gaunt, Jan Beṯ-Şawoce, Gorgias Press LLC, 2006, p. 249
۲- The Widening circle of genocide, Institute on the Holocaust and Genocide (Jerusalem), V. Dadrian, 1994, p. 103
۳- Deir ez-Zor
۴- Rakka
۵- Encyclopedia of Genocide: I-Y: Volume 2 – Page 95, 1999
۶- Looking backward, moving forward: confronting the Armenian Genocide – Page 99, by Richard G. Hovannisian – ۲۰۰۳
۷- Remembrance and denial: author Hilmar Kaiser, Wayne State University Press, 1998, p. 68
۸- German responsibility in the Armenian genocide: a review of the historical evidence of German complicity, by Vahakn N. Dadrian, Blue Crane Books, 1996, p. 80
۹- Armenian Tells Of Death Pilgrimage
۱۰- http://www.armeniapedia.org/wiki/Armenian_Tells_Of_Death_Pilgrimage_-nyt19190727
۱۱- Massacres, resistance, protectors: Muslim-Christian relations in Eastern Anatolia during World War I, by David Gaunt, Jan Beṯ-Şawoce, Gorgias Press LLC, 2006, p. 301
۱۲- Ambassador Morgenthau’s Story: A Personal Account of the Armenian Genocide, By Henry Morgenthau, III, 2010, p. 219