واقعیت تاریخی نسل کشی ارمنیان
نژادکشی ارمنیان در سالهای ۱۹۲۳–۱۹۱۵ در ارمنستان غربی که تحت اشغال امپراطوری عثمانی بود، بوقوع پیوست طی این کشتار بیش از یک و نیم میلیون از ارمنیان بی دفاع از زن و مرد و پیر و جوان قربانی شدند و حدود یک میلیون نفر دیگر در سراسر جهان پراکنده شدند. سلاطین عثمانی همواره سیاست پان ترکیسم را دنبال میکردند و تشکیل یک حکومت تورانی بزرگ از غرب آناتولی تا دشت ترکستان چین که همه اقوام ترک زبان را از جمله ترکهای آذری، قرقیزها، ترکمنها، ازبکها، قزاقها را شامل شود و تحت حمایت و رهبری ترکیه باشد را در سر میپروراندند؛ و ملت ارمنی همچون سدی حائل بین ترکهای عثمانی و خویشاوندان ترک زبانشان در قفقاز و آن سوی دریای خزر بود. ازاین رو، از میان برداشتن این سد و نابودی ملت ارمنی برای تحقق این هدف، امری ضروری به نظر میآمد.
جنگ جهانی اول فرصتی طلایی برای ترکیه بود که مسئله ارمنی را در ترکیه برای همیشه حل کند و سرانجام در سال ۱۹۱۵ طی یک برنامه از پیش طراحی شده، طرح نژادکشی ارمنیان را به مرحله اجرا درآورد. نابودی ملت ارمنی توسط دولت وقت ترکیه (ترکان جوان) به شکلی دقیق و محرمانه طرحریزی و اجرا شد. در راس آن محمد طلعت پاشا وزیر کشور، اسماعیل انور پاشا وزیر جنگ و احمد جمال پاشا وزیر دریاداری ترکیه قرار داشتند. هر سه آنها ایدههای پان ترکیستی داشتند و همگی از اعضای حزب اتحاد و ترقی بودند که برای پیشبرد اهداف خود دل به دولت آلمان بسته بودند. دولت ترکیه برای اجرای این طرح کمیتهای سه نفره تحت نظارت خود تشکیل داد که اعضای آن بهاالدین شاکر، شکری و دکتر ناظم بودند.
آنان ابتدا کلیه مردان ارمنی از ۱۵ سال تا ۵۰ سال را که قدرت مقاومت داشتند، به بهانه بردن به جبهههای نبرد به ارتش فرا خواندند. در آنجا آنها را خلع سلاح کرده و به گردانهای بیگاری در پشت جبهه منتقل کردند. در ۲۴ آوریل ۱۹۱۵، حدود ۳۰۰ نفر از رهبران، نویسندگان، اندیشمندان و سیاستمداران ارمنی در استامبول دستگیر و پس از انتقال به کشتارگاهها بطرز فجیعی بقتل رسیدند. همچنین در همان روز حدود ۵۰۰۰ نفر از ارامنه بی دفاع در استامبول بقتل رسیدند و این سرآغاز قتلعام ارمنیان بود. سپس مردانی را که بعنوان سرباز در پشت جبهه به بیگاری کشیده شده بودند، گروه گروه بقتل رساندند. بدین ترتیب، دیگر هیچ مانعی بر سر راه دولت ترکیه برای اجرای مقاصد پلید خود وجود نداشت.
هفتم ماه مه ۱۹۱۵ دولت ترکیه قانون تبعید ارمنیان به موصل و سوریه را منتشر کرد. مأموران دولت، ساکنین شهرها و روستاهای ارمنی نشین را مجبور به تخلیه نموده و به آنها گفته میشد که چون در منطقه جنگی قرار دارند میبایست به جاهای امن تری منتقل شوند. آنها حتی فرصت نمیدادند که ارمنیان غذا و لوازم ضروری را با خود بردارند. آنان دستههای ارمنی را که بیشتر آنان را زنان، کودکان و سالخوردگان تشکیل میدادند، بطرف صحرای مرکزی سوریه درمنطقه درالزور درنزدیکی شهر حلب هدایت میکردند، جائیکه در زیر آفتاب سوزان از گرسنگی و تشنگی جان میدادند. ترکها از رسیدن هر گونه موادغذایی و آذوقه به ارمنیان به شدت جلوگیری میکردند. شمار زیادی در بین راه طاقت نیاورده، جان میباختند. آنان مردان را از دستهها جدا کرده، بطرز فجیعی قصابی میکردند. زنان و دختران را با خود میبردند. آنهایی که از خود مقاومت نشان میدادند، بطور وحشیانهای کشته میشدند. جنایتهای آنان بحدی بود که برخی از سیاستمداران ترک به مخالفت با کشتار ارمنیان برخاسته و در نتیجه آنها مورد غضب سران حکومت قرار گرفته، از کار برکنار میشدند.
جلادان در ترابوزان واقع در ساحل جنوبی دریای سیاه، روش آسان تری را برای نابودی ارمنیان به اجرا گذاشتند. آنها ارمنیان را سوار قایق کرده و در دریای سیاه به دریا ریخته و غرق میکردند. در بعضی از شهرهای ساحلی دریای سیاه و همچنین در شهر وان از این روش برای کشتار استفاده میشد. بدین صورت بود که از دو و نیم میلیون ارمنی ساکن امپراطوری بیش از یک و نیم میلیون قربانی شدند و بازماندگان در اقصی نقاط جهان پراکنده شدند.
قبل از آغاز جنگ جهانی اول (۱۹۱۴) حدود دو و نیم میلیون نفر ارمنی در قلمرو امپراطوری عثمانی زندگی میکردند، اما پس از سال ۱۹۲۳ یعنی بعد از قتلعام نهایی فقط تعدادی اندک (۵۰٬۰۰۰ نفر) آنهم در شرایطی بسیار اسفناک در قسطنطنیه، استامبول امروزی، زندگی میکردند. پس بقیه کجا رفتند؟
امروزه ارمنیان در سرتاسر جهان پراکنده شدهاند که بیشتر آنان از فرزندان یا نوادگان بازماندگان کشتارها هستند. اگرچه هنوز هم تعدادی از بازماندگان آن جنایات در بین ما زندگی میکنند. ارمنیانی که موفق به فرار شدند، به کشورهایی چون سوریه، لبنان، روسیه، آمریکا، اروپا و تعدادی نیز به ایران پناه برده و زندگی جدیدی را آغاز کردند. امروزه دولت ترکیه نژاد کشی ارمنیان را تکذیب نموده و ادعا میکند ارمنیان تنها از منطقه جنگی شرق منتقل شدهاند و درخصوص کشته شدگان با ناچیز خواندن شمار قربانیان ادعا میکند که آنها در جنگ و درگیریهای قومی کشته شدهاند. نژادکشی ارمنیان برعکس آنچه که دولتمردان کنونی ترکیه ادعا میکنند در سرتاسر آناتولی و قلمرو امپراطوری عثمانی اجرا شده است.
همه ساله ارمنیان سراسر جهان در روز ۲۴ آوریل بعنوان سالروز قتلعام ۱۹۱۵ گرد هم آمده و یاد قربانیان آن فاجعه بزرگ را گرامی میدارند. آنچه که در سال ۱۹۱۵ در ترکیه در قبال ملت ارمنی رخ داد و بیش از یک و نیم میلیون قربانی گرفت، همچون لکه ننگی است در تاریخ بشریت.دولت ترکیه تاکنون نژادکشی ارمنیان را تکذیب و سالهاست که تلاش گستردهای برای تحریف و انکار واقعیت قتلعام ارمنیان آغاز کرده به طوری که هنوز به نابود کردن آثار باستانی ارمنیان از جمله کلیساها و سنگ نوشتههای تاریخی اقدام میکند.امروزه بسیاری از کشورها واقعیت نژادکشی ارمنیان را به رسمیت شناخته، محکوم کردهاند. در واقع جنایاتی که امروز صهیونیستها در قبال مردم بی دفاع فلسطین روا میدارند، زنجیرهای است که نخستین حلقه آن توسط دولت ترکیه عثمانی در سال ۱۹۱۵ با نژادکشی ارمنیان ساخته شده است.
