الیزابت فریمن باروس اوسهر شاهد عینی نژادکشی ارمنیان
ترجمه از: ژیلبرت آقاجانیان
“الیزابت فریمن باروس اوسهر” در ۲۰ اکتبر ۱۸۷۳ در شهر “کایسری” (۱) امپراتوری عثمانی، در یک خانواده مسیحی متولد شد. با توجه به وضعیت سلامت بدنی برادرش، زمانی که الیزابت دو سال داشت، به همراه خانواده اش به “مانیسا” (۲) نقل مکان کردند. وقتی الیزابت هفت ساله بود، خانواده او به “ایالات متحده” رفته و در “نیو انگلند” (۳) ساکن شدند. خانواده باروس سپس به “نیواینگتن، کنتیکت” (۳) نقل مکان کرد، جایی که الیزابت تحصیلات ابتدایی او را دریافت کرد. الیزابت به مدرسه مذهبی رفت و به مدت سه سال در آنجا تحصیل کرد. در سال ۱۸۹۵، پس از تقریباً یک سال تحصیل، او در “کالج گوچر” (۴) در “بالتیمور، مریلند” (۵) پذیرفته شد.
الیزابت فریمن الیزابت فریمن در سن ۱۴ سالگی
الیزابت پس از فارغالتحصیلی از معارف، تصمیم گرفت به همراه خانواده، به امپراتوری عثمانی بازگردد و به عنوان یک مبلغ مذهبی در آن منطقه فعالیت کند. او در ۱۸ اکتبر ۱۸۹۹ از “بوستون، ماساچوست” (۶) به “قسطنطنیه” رفت. در آنجا، او پنج روز باقی ماند و سپس با قایق به ترابوزان رفت. الیزابت از ترابوزان، به ارزروم، و در طول مسیرش، به شهر وان نیز سفر کرد.
در طول مدت نسلکشی ارمنیها، الیزابت اوسهر در شهر وان حضور داشت. در این زمان، او وقایع وحشتناکی که در حال وقوع بود را به صورت روزانه، در دفتر خاطرات خود نوشت. همین نوشتههای دفتر خاطرات الیزابت به همراه شرح کامل رویدادها توسط پدر او، “جان استیس باروس” (۷) در سال ۱۹۱۷ در کتابی تحت عنوان «در سرزمین آرارات» (۸) طرح زندگی الیزابت فریمن باروس اوسهر منتشر شد. در این یادداشتها همچنین آمده است که کمپینی از سوزاندن اقامتگاهها و خانه های ارامنه در مناطق مختلف منطقه انجام شده است.
کتاب در سرزمین آرارات
در ۲۱ آوریل، اوسهر شرایط شوم اقامت خود را در یک خانه تابستانی در کنار دریاچه وان اینطور توضیح داد:
گزارشهای محلی به ما میگویند که سوزاندن روستاها یکی پس از دیگری، با خشونت بسیار نسبت به زنان و کودکان و تیراندازی بی رحمانه به سوی مردان انجام شدهاست. در شب ما میتوانستیم نور آتش را در “آرتمید”،(۹) خانه تابستانی ما در کنار دریاچه، حدود ۱۰ مایل دورتر و دیگر روستاها را با چشم خود ببینیم. چند روز بعد متوجه شدیم که خدمتکار ما در آرتمید کشته شده و تلاش همسرش برای نجات او بی فایده بوده است.
الیزابت در این یادداشتها به مقاومت مردمی ارمنی ها در روز ۳ ماه مه، اشاره کردهاست؛ و در تاریخ ۵ ماه مه نوشته است: “بیش از دو هفته از آغاز جنگ در شهر آغاز شده و والی شهر هنوز موفق نشده که آنها را در سه روز از بین ببرد. ” با این حال، در یک روزنامه در همان روز، می نویسد که قتلعام ها به شیوهای نظام مند و سیستماتیک علیه ارمنیها اتفاق میافتد و عده ای را به ولایت وان و عده دیگری از آنها را در استانبول به کشتارگاه فرستادند:
یک مقاومت قوی در شهر وجود دارد، زیرا انتظار میرود که روسها به زودی به کمک میآیند. اما در روستاهای بی دفاع، شرایط بسیار متفاوت است. فاجعه ای دردناک در شرف وقوع است که توصیف آن بسیار مشکل است. قتلعام سازمان یافتهاست. به این ترتیب پس از کشتار دسته جمعی، گرسنگی بقیه مردم را نیز از پا در خواهد آورد. اکنون برای من آشکار است که یک برنامهریزی برای از بین بردن تمام روستاهای ولایت وجود داشتهاست.
الیزابت یادآور میشود که “بعضی از سربازان عثمانی با این قتلعام مخالف هستند”، و پس از غارت کردها، هیچ کاری به عنوان انجام وظیفه، انجام نمیدهند. اوسهر در همینجا توضیح میدهد که بدنهای زنان و کودکانی که “با گلولههای ترکهای عثمانی” کشته یا زخمی شدهاند، به بیمارستان منتقل شدهاند تا از آنها مراقبت شوند. و چگونه حدود ۲۰۰۰ نفر که در صومعه واراگاوانک،(۱۰) پناه گرفته بودند، پس از به آتش کشیدن صومعه، توسط مقامات ترک، همه آنها سوخته و ساخنمان صومعه نیز ویران شدهاست.
در اسناد منتشر شده توسط اوسهر، موضوع نسلکشی ارمنیها در تاریخ ۳ نوامبر ۱۹۱۵ در نیویورک تایمز منتشر شد که این اسناد نام تعدادی از قربانیان نیز ذکر شدهاست.
الیزابت و همسرش به شدت درگیر بحران پناهندگان در منطقه بودند. آنها یک پناهگاه در محل اقامت خود دایر کرده بودند که یک صد خانواده را در آنجا نگهداری میکردند. در روز ۸ ماه مه، الیزابت خانه اش را به این صورت توصیف کرد:
“نوزادان در حال گریه و بسیاری از بیماران در معرض کمبود غذا و ترس از مرگ هستند.”
خانه ای که الیزابت در آن درگذشت
پس از تلاش برای ازبین بردن بیماری تیفوس در بین پناهندگان، الیزابت موفق شد این بیماری را که در میان پناهندگان شیوع یافته بود، از بین ببرد. او در ۱۴ ژوئیهٔ ۱۹۱۵ در سن ۴۱ سالگی درگذشت و در وان دفن شد. همسرش که به علت ابتلا به بیماری تیفوس به کما رفته بود، جان سالم به در برد. اما مدتی بعد به دلیل ابتلا به همین بیماری درگذشت.
منبع:
https://archive.org/details/inlandofararatskmefb00barr/page/n8
۱- Kayseri
۲- Manisa
۳- US New-England states
۴- Goucher College
۵- Baltimore
۶- Boston, Massachusetts
۷- John Otis Barrows
۸- In the Land of Ararat: A Sketch of the Life of Mrs. Elizabeth Freeman
۹- Artemid
۱۰- Varagavank