از مقصران وضعیت کنونی کشور ارمنستان
هارمیک نظریان
ارمنستان، کشوری کوهستانی واقع در منطقه قفقاز جنوبی دارای مردمانی که در حدود ۷۰ سال زیر سلطه نظام کمونیستی اتحاد جماهیر شوروی بدور از هرگونه دانش سیاسی و حقوقی پرورش یافته و نهایتا در سال ۱۹۹۱ مجددا استقلال خود را بدست آوردند.
پس از جنگ ۴۴ روزه قراباغ در سال ۲۰۲۰ و شکست ارتش ارمنستان در این جنگ وضعیت سیاسی ارمنستان بهم ریخته و هر کدام از سیاستها یکی پس از دیگری به بن بست هایی ختم شده اند . امروز دولت پاشینیان بدنبال دستیابی صلح با آذربایجان و ترکیه است و حاضر است گذشته را فراموش کرده و به هر طریقی به صلح بلند مدت دست پیدا نماید از آنطرف نیز روز به روز بر خواسته های دولتهای ترکیه و آذربایجان اضافه میشود. از طرفی دیگر اپوزیسیون ارمنستان خواسته های دولتهای ترکیه و آذربایجان را نمی پذیرد و دولت پاشینیان را دولت خائنین می نامد و خواستار استعفاء پاشینیان از قدرت است.
سال ۲۰۱۸، سالی بود نکبتبار که در تاریخ سیاسی ارمنستان از آن بعنوان سال وقوع انقلاب مخملی یاد میشود.روزهایی که مردم ارمنستان به امید پیدا کردن راه حلهایی برای بهبود وضعیت اقتصادی به خیابانها آمدند . راه حل اقتصادی از آن منظر چون پس از سال ۱۹۹۱ و بدست آوردن استقلال کشور، مردم ارمنستان دارای همه نوع آزادی در جامعه برخوردار بوده و فقط معضل اقتصادی گریبان گیر جامعه ارمنستان بوده است.با نیم نگاهی به تاریخ جهان میتوان دریافت که انقلابهای مخملی در کشورهای تازه استقلال یافته از نظام اتحاد جماهیر شوروی و به حمایت بنیاد سوروس و به منظور رهایی از دیکتاتوری و بدست آوردن آزادی به وقوع پیوسته اند.
آوریل سال ۲۰۱۸، آقای سرژ سرکیسیان که دو دوره و به مدت ده سال رئیس جمهور ارمنستان بود، با تغییر در قانون اساسی کشور از نظام ریاست جمهوری به پارلمانی ( نخست وزیری ) از طرف مجلس ملی ارمنستان به نخست وزیری انتخاب شد. نیکول پاشینیان از نماینگان مجلس برای رساندن پیام اعتراض خود روی به خیابان آورد و سیلی از مردم بدون داشتن دانش سیاسی به حمایت از او، شخصی که خود از لحاظ علوم سیاسی و حقوقی بی سواد بوده و هم اکنون نیز است برخاستند. بدون آنکه مردم بتوانند آینده سیاسی کشور را متصور شوند و بدانند که پاشینیان خود بازیچه دست سوروس و دولتهای غربی است شروع به اعتراض علیه دولت سرژ سرکیسیان نمودند و چند روزی بیشتر طول نکشید که سرژ سرکیسیان تسلیم خواسته های مردم و نیکول پاشینیان گردیده و قدرت را به پاشینیان واگذار کرد.
حال سئوالاتی در ذهن بوجود می آیند :
۱- چرا مردم ارمنستان از سرژ سرکیسیان و دولت او عصبانی بودند ؟
۲- را سرژ سرکیسیان بدون هیچگونه مقاومتی قدرت را تسلیم پاشینیان نمود ؟
سرژ سرکیسیان در مدت ده سال ریاست جمهوری خود نه تنها گره از وضعیت اقتصادی مردم باز نکرد بلکه مردم روز به روز فقیرتر و الیگارشها روز به روز ثروتمندتر میشدند ، از طرفی او در طی این سالها نتوانست یا نخواست دانش سیاسی و کشورداری مورد نیاز مردم را در جامعه تزریق نماید و سطح علمی جامعه در این زمینه به حد نرمال برساند، او نتوانست در این مدت راه حل سیاسی با همکاری گروه مینسک برای بحران قراباغ کوهستانی پیدا نموده و به مناقشه پایان دهد و از همه مهمتر تجهیزات پیشرفته جنگی برای ارتش تهیه نمایند تا در زمان نیاز ارتش بتواند با استفاده از آنها از کشور دفاع نماید.
او کشور را با تمام مشکلات و بن بست های بین المللی به پاشینیان تسلیم نمود،پاشینیانی که یک روزنامه نگار بیش نبوده و خود عامل سوروس در ارمنستان میبود و هیچگونه دانش سیاسی و دیپلماسی و برنامه مشخصی برای پیشبرد اهداف کشور نداشت، اینطور به نظر می آید که سرکیسیان از آینده کشور با خبر بوده و در سال ۲۰۱۸ از فرصت سوء استفاده نموده و خود را از آینده و مشکلات کشور رها نموده است.از طرفی هم، پاشینیان و هم حزبی هایش، مقصر وضعیت کنونی کشور را به دولتهای گذشته نسبت میدهند. البته درست می فرمایند چون اگر اشتباهات سرژ سرکیسیان و دولت او نبود، پاشینیان همان روزنامه نگار و یا نهایتا نماینده مجلس باقیمانده و هم حزبی هایش نیز روزنامه فروش بودند و کشور را به این روز نمی انداختند.
در پایان میتوان نتیجه گرفت که یکی از مقصران وضعیت کنونی کشور ارمنستان علاوه بر پاشینیان و هم حزبی هایش، آقای سرژ سرکیسیان است . سرژ سرکیسیان بر خلاف مردم عادی اطلاع داشت که چه گروه و کسانی در پشت پرده سیاستهای پاشینیان قرار گرفته اند و حداقل کاری که میتوانست برای کشور انجام دهد اطلاع رسانی آن به مردم بود ولی بر خلاف سیاستمداران میهن پرست، به مردم و کشور خیانت کرده و قدرت را دودستی تحویل پاشینیان نمود.
او در دوران ریاست جمهوری خود می توانست به جای پولدارتر کردن اولیگارشها به معیشت مردم رسیدگی نماید و همینطور ظرفیت سیاسی جامعه را به حد نرمال برساند و وضعیت قراباغ کوهستانی را از طریق دیپلماسی قوی به ثبات رسانیده و به مناقشه پایان دهد و در پایان کشور و مردم را به دست نا اهلان نسپارد.